öğrencilerimi seviyorumm:))

           Üniversiteyi kazandığımı duyduğum anda çok üzülmüştüm ağlamıştım.. "aa öğretmenlik mi tam kadına göre bir meslek" diyenleri boğmamak için zor tuttum hep kendimi. meslekler kadın erkek mesleği olarak ayırmaya zaten karşıyım. erkekler çok yetenekliymiş gibi bütün zor sayılabilecek meslekleri onlara yakıştırmak, kadınlara ise daha kolay olduğu düşünülen meslekleri yakıştırmak nasıl bir düşüncenin ürünüdür anlayamadım hiç bir zaman. öğretmenliği kolay görenleri de anlayamadım ya neyse..

        Sonuç olarak ben öğretmen olmak istemiyordum, hiç istemedim, hukuktu hayalim.. taa ki göreve başlayana kadar.. şu an o kadar memnunum ki meslek hayatımdan iyi ki öğretmen olmuşum. 17 tane parlayan göz karşılıyor beni her sabah:) karşılıksız seviyorlar sizi.. bir gülümsemeniz yetiyor onların mutlu olmasına, her ne kadar bazen çıldırtsalar da kızamıyorum onlara o kadar masumlar ki:) çok sıradan olucak ama, dünya gerçekten bu kadar kirlenmişken yalan dolanla dolmuşken, hala umut dolu bakışları olan minikleri görmek beni de umutlandırıyor. belki de kimsenin bana veremeyeciği mutluluğu, umudu veriyorlar.. sizi çok seviyorum miniklerim:)